Kots. Dat is het enige wat mij rest te zeggen na wat ik gisteravond hebt moeten aanschouwen.
Ik wist dat R. zou komen op het feestje van J. Wanneer ik weet dat R. komt doe ik altijd net iets beter mijn best er mooi uit te zien, zodat hij niet vergeet wat hij heeft misgelopen. 2 jaar lang verliefd geweest op hem, en ongetwijfeld hij op mij. Maar R. besloot dat ondanks zijn gevoelens het wegens omstandigheden toch niets zou kunnen worden tussen ons. Brak mijn hart, en het duurde lang voor ik weer eens verliefd zou worden.
Daar zat hij op de bank met zijn vriendin. Ik ging tegenover hem zitten, en betrapte hem erop dat hij naar mijn borsten aan het staren was. Ze hielden elkaars pinken vast, zo romantisch, nee vreselijk. Je bent op een feestje gedraag je! Al is het maar voor mij. Ik hoef dat hele romantische toneelstuk niet te zien, ik wil hem niet gelukkig zien. Nee hij heeft mij zoveel pijn gedaan, ik gun hem niets. Ik betrap mezelf op het feit dat ik alleen maar over op het moment aanwezige mannen in mijn leven aan het praten ben, alsof ik hem probeer daarmee jaloers te maken. Hij ziet me toch niet meer, hij ziet alleen nog maar zijn vriendin. Pijnlijk.
Ik besef me dat hij zonder mij gelukkig is, en ik na die jaren liefdesverdriet ook gelukkig ben zonder hem. Ik heb mijn spullen terug, geen reden meer om contact met hem te onderhouden. Uit mijn leven en tot nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten